Vincentio Mesym

Vincentio Mesym
Algemene informatie
Type	persoon
Woonplaats	Theddium
Specialiteit	politicus
Bekend om	premierschap Noordkust Allantie
Activiteiten
Affiliatie	PGE, Noordkust Alliantie
Organisatie	PGE
Functie	o.a. premier, vicepremier
Vaardig-heden	machtspolitiek
Wapen(s)	politiek instinct, sfeer van autoriteit, groot gezag, dominante persoonlijkheid
Bond-genoten	PGE-politici
Biografische informatie
Status	in leven
Leeftijd	71 jaar
Land van herkomst	Volantine
Leven	457-heden
Plek geboorte	Theddium
Familie	Huis Mesym; o.a. Alastair Mesym (vader), Seymour Mesym (zoon)
Relatie	Francaise Mesym (vrouw)
Uiterlijk
Ras	mensen
Volk	Volantene
Geslacht	man
Huidskleur	blank
Haarkleur	bijna zwart, grijs
Oogkleur	groen

Vincentio Mesym (457-heden, 71 jaar) is een voormalig Volanteens staatsman die diende als premier van de Noordkust Alliantie van 512 tot 517 als hoofd van het kabinet-Mesym, met een korte onderbreking in 514. Eerder was hij minister en later vicepremier geweest in het eerste en tweede kabinet van Enneüs Raiser, waar hij zeer machtig was. Hij was tevens de presidentskandidaat voor de PGE in 514.

Beschrijving

Vroege politieke carrière

Vincentio Mesym werd in 457 5TP geboren in een adellijk geslacht uit Theddium, de stad die in datzelfde jaar gekozen werd als hoofdstad van de Noordkust Alliantie. Het feit dat hij in hetzelfde jaar geboren werd als de Alliantie was iets dat Mesym later graag benadrukte. In 488 werd hij op 31-jarige leeftijd benoemd tot burgemeester van Theddium. Drie jaar later volgde daar het gouverneurschap van de omringende provincie Klein Amaran op. Deze zeer prestigieuze positie was sinds 457 in handen geweest van zijn vader, de beroemde Alastair Mesym. Heer Alastair was een van de stichters van de Alliantie geweest bij het Congres van Zoetwater, samen met grote namen als Forrester Vigil, Arborius Jadith en Trafalgar Hallaw. Door zijn afkomst had Vincentio Mesym een groot netwerk en lag er vanaf het begin een grootse politieke toekomst voor hem in het verschiet. De zalen van het Equilibrische Paleis werden zijn voornaamste thuis. Zijn vader plantte vanaf het begin één doel in zijn hoofd waar hij de rest van zijn leven naartoe zou werken: het presidentschap van de Noordkust Alliantie. Er werd voor Vincentio een jarenlang politiek pad uitgezet dat hij zou gaan volgen.

Minister voor Metropolen (502-512)

In 502 werden de verkiezingen voor een nieuw Alliantieparlement gewonnen door de PGE van Enneüs Raiser, die vervolgens een coalitiekabinet vormde met Vinebaldo Tine van de AVT. Raiser had eerder al contact gehad met Alastair Mesym, die hem ervan wist te overtuigen om zijn zoon te vragen om lid te worden van het kabinet. De Mesyms waren nooit lid geweest van een politieke partij, maar heer Alastair had goede connecties en vond de tijd in 502 rijp. Vincentio accepteerde het aanbod en trad op 45-jarige leeftijd toe tot het Kabinet-Raiser-Tine, waarin hij de functie van Minister voor Metropolen bekleedde. Hij zette zijn persoonlijke netwerken, die hij nu volledig over had genomen van zijn vader, in om een effectief beleid te voeren in een poging de vrede tussen de verschillende steden en provincies in de Alliantie te bewaren. Gedurende zijn tijd in het kabinet werd hij gezien als centrumfiguur die de partijstructuren voornamelijk voor zijn eigen voordeel gebruikte en ver weg bleef bij de meer ideologische kant van de partij, onder andere vertegenwoordigd door premier Raiser.

Oostelijk beleid

De zeer intelligente Mesym zag dat de UGR, die de afgelopen 20 jaar aan de macht waren geweest, de oostelijke delen van Volantine grotendeels had verwaarloosd en zich meer had gericht op de aristocratie in het westen, zuiden en noorden. Hij gebruikte vervolgens zijn positie als Minister voor Metropolen om een beleid uit te voeren dat juist gunstig was voor die gebieden. Dit combineerde hij met een effectief propaganda-apparaat dat erin slaagde om de positie van de UGR in het oosten significant te verzwakken. Hiermee veranderde Vincentio Mesym in zijn tijd als minister de politieke landkaart van de Noordkust Alliantie permanent. Dit deed hij niet uit liefde voor de PGE, maar uit eigenbelang: een electorale versterking van de PGE, waar hij zich nu politiek aan had gekoppeld, zou ervoor zorgen dat hij zelf meer tijd zou hebben om te klimmen tot de top en uiteindelijk de hoogste functie in de Alliantie te bereiken: het presidentschap. Ook hoopte hij dat de PGE-top hem dusdanig dankbaar zou zijn dat hij gemakkelijk hun presidentskandidaat zou kunnen worden.

Vicepremier (507-512)

Tegen 507 was Vincentio Mesym een van de meest centrale figuren geworden binnen de PGE. Door het succes van zijn oostelijk beleid was hij de onbetwiste nieuwe favoriet geworden van de gevestigde partijmacht, die hem op prijs stelde vanwege zijn pragmatische instelling. Dit was in contrast tot de veel linksere Enneüs Raiser, die een stuk ideologischer was. De verkiezingen van 507 werden overtuigend gewonnen door de PGE, die een meerderheid in het Alliantieparlement bemachtigde. In 506 was PGE-politicus Cornelius Porte voor een eerste volledige termijn verkozen tot president. Mesym had eraan gedacht om vicepresident te worden voor Porte om zo uiteindelijk zelf het presidentschap te bemachtigen na het pensioen van Porte, maar dit vond hij een risicovolle strategie omdat het voor andere kandidaten ook niet had gewerkt. Daarom zette hij zijn plan om eerst premier te worden voort. Het partijbestuur overtuigde premier Raiser er toen van om Vincentio Mesym de functie van vicepremier te geven, naast een voortzetting van zijn ministerschap. Premier Raiser ging hier twijfelend mee akkoord nadat het bestuur hem onder druk had gezet door te zeggen dat ze hem anders zouden vervangen als premier. Dit hadden ze waarschijnlijk niet echt gedaan, aangezien ze zich ervan bewust waren dat Raiser degene was die het meest populair was bij het electoraat en ook had gezorgd voor de verkiezingsoverwinning door linkse stemmers van de AVT over te halen om te wisselen naar de PGE. De bluf werkte echter, en Mesym werd vicepremier- een unicum in een meerderheidskabinet. Binnen het Kabinet-Raiser was Vincentio Mesym in feite de machtigste persoon, zij het achter de schermen. Enneüs Raiser probeerde de macht in handen te houden, maar Mesym was iemand die veel beter mensen achter zich wist te krijgen- niet zelden door (politieke) intimidatie. De dominantie van Mesym en diens positie als de facto-premier zorgde voor grote frictie binnen de PGE, die uiteen dreigde te vallen aan interne conflicten. Vincentio Mesym leek zich hier echter niet bijzonder druk om te maken. Sommigen binnen de PGE en daarbuiten suggereerden later dat machtspoliticus Mesym opzettelijk verdeeldheid zaaide binnen de partij om zijn kansen op het premierschap te vergroten.

Premierschap (512-517)

De verkiezingen van 512 draaiden uit op een drama voor de PGE, die haar meerderheid in het Alliantieparlement verloor. Dit betekende dat het kabinet-Raiser niet meer fatsoenlijk zou kunnen regeren. Nadat het resultaat duidelijk werd, trad Enneüs Raiser af als premier van de Noordkust Alliantie. Dit gebeurde na maanden van druk door het conservatieve partijbestuur, dat volzat met oude aristocraten en adellijke connecties van Mesym. Door het aftreden van Raiser bereikte Vincentio Mesym de op één naar hoogste politiek positie in Volantine, een belangrijk onderdeel in zijn plan. Er lag echter nog een taak voor hem: regeren. De PGE was haar meerderheid in het parlement kwijt en zou dus minder effectief het land kunnen besturen. De AVT maakte aanvankelijk duidelijk niet geïnteresseerd te zijn in een coalitie met de PGE, specifiek met Mesym aan het hoofd. Ook het PGE-partijbestuur wilde zo'n coalitie niet omdat er dan meer linkse besluiten zouden moeten worden genomen. Vincentio Mesym had echter zo zijn eigen plannen: hij wilde geen premier zijn die niet fatsoenlijk kon regeren. Daarom zette hij zijn politieke vaardigheden in om de AVT er toch van te overtuigen weer met de PGE in zee te gaan. Wonder boven wonder was dit een succes, waarbij vooral de AVT veel concessies deed. Dit was waarschijnlijk te wijten aan de dominante persoonlijkheid van Mesym, die AVT-leider Quentin Mendall dusdanig wist te intimideren dat die toegaf. Mesym presenteerde het sluiten van de coalitie als overwinning voor het land en als bewijs dat hij een goed staatsman was, waarmee hij goede wil probeerde te creëren voor zijn toekomstige presidentiële kandidatuur. De AVT had weinig te zeggen binnen het kabinet-Mesym, waardoor Vincentio Mesym in feite kon regeren alsof zijn partij wel een meerderheid had. In deze uitzonderlijke omstandigheden begon Mesym aan zijn premierschap, waarvan hij hoopte dat het zou leiden tot zijn verkiezing tot president in 514.

Invasie en Stelling 111 (513)

De gebeurtenissen van 513 5TP gooiden echter roet in het eten en ontspoorden de plannen van Vincentio Mesym. In dat jaar werd de Noordkust Alliantie aangevallen door het gigantische Sphyriaanse Rijk uit de Arenaedë, hier onder leiding van generaal Patriarchus. Premier Mesym en president Porte waren al vroeg geïnformeerd over de dreiging, en voor het eerst in zijn carrière twijfelde Mesym oprecht over de juiste koers. Aan de ene kant wilde hij reageren om zichzelf zo te kunnen presenteren als groots staatsman die de Noordkust Alliantie dapper had verdedigd. Dit vond hij echter een te risicovolle strategie: hij zou zijn politieke toekomst verbinden aan het succes van de tegenaanval. Daarom nam Mesyms kabinet lang geen besluit, werd er geen oorlog verklaard en kwam er geen militaire reactie op de Invasie. Volgens velen was de belangrijkste overweging van Mesym hierbij een puur politieke: een militaire in plaats van een diplomatieke oplossing was onacceptabel voor de AVT, en partijleider Mendall zou hebben gedreigd om uit de coalitie te stappen. Dit zou Mesym koste wat het kost hebben willen voorkomen. Na de Slag bij Breekschild introduceerde de Gematigde Partij in het Alliantieparlement de zogeheten Stelling 111, die de oorlog zou hebben verklaard aan het Sphyriaanse Rijk. De AVT stemde tegen en Vincentio Mesym instrueerde de PGE om zich te onthouden van de stemming, waardoor de stelling faalde en er geen oorlogsverklaring via de parlementaire weg kon komen. Dit betekende permanente schade voor het aanzien van de PGE. De oorlog ging intussen door met de Pyromanie van Withaven en de inname van Herfstheuvel en Rivierfort, maar nog steeds reageerde het kabinet niet. Uiteindelijk nam Frederick Illedale, een GP-politicus die had gediend als oppositieminister van Verdediging in het kabinet-Mesym, het hef in eigen handen. Hij verklaarde zichzelf tot Minister van Oorlog en gebruikte zijn verregaande bevoegdheden om het leger in te schakelen en naar de vestingsstad Ganmark te sturen. Deze ongekende beweging had uiteraard niet de goedkeuring van premier Mesym, en zijn onvermogen om controle te krijgen over minister Illedale zorgde ervoor dat de AVT dan toch uit de coalitie stapte. Ondertussen wist Frederick Illedale de Sphyriaanse invasie te laten stagneren door enkele militaire succesen te behalen. Dit leverde hem grote populariteit op bij vele Volantene. Bij zijn triomfantelijke terugkeer naar Theddium werd hij echter toch uit het kabinet gezet door premier Mesym, die de stabiliteit van zijn bestuur totaal had zien instorten. Deze beslissing creëerde nog meer afgunst van de Volanteense kiezer richting de PGE, en het zag er niet goed uit voor de regeringspartij.

Presidentscampagne (514)

Vincentio Mesym had echter nog steeds een plan, en zou dit nooit opgeven. Na de Invasie begon hij zich te richten op de presidentsverkiezingen die in 514 zouden volgen. Zittend PGE-president Cornelius Porte zou geen kandidaat meer zijn, en het was voor iedereen binnen en buiten de PGE duidelijk wie de logische kandidaat was. In 514 trad Mesym af als premier om zich te kunnen richten op de presidentscampagne. Hij werd opgevolgd door August Delian, zijn Minister van Buitenlandse Betrekkingen, die leiding zou geven aan het Kabinet-Delian. Delian was een voormalig ambtenaar die Mesym gemakkelijk kon controleren, waardoor hij ook de macht over het kabinet kon behouden wanneer hij president was.

Het feit dat de premier schaamteloze machtspolitiek had bedreven temidden van een gigantische invasie straalde uiteraard niet goed af op de PGE.

In 513 stuurde Mesym de Volanteense reactie op de aanval door het Sphyriaanse Rijk aan, maar werd sterk bekritiseerd door de UGR en oppositieminister van Oorlog Frederick Illedale vanwege de veronderstelling dat hij Vincentio Mesym was lid van de PGE en was bij de verkiezingen van 514 kandidaat voor die partij, maar werd verslagen door zijn tegenstander Illedale. Na de verkiezingen van 517 verloor de PGE haar meerderheid in het parlement en werd Mesym opgevolgd door Wilhelm Gane Andor van de Radicale Partij.

Persoonlijkheid en politieke stijl

Vincentio Mesym staat bekend als een rasechte carrièrepoliticus. Idealen zijn nooit echt belangrijk geweest in zijn politiek, die hij exclusief bedreef voor het voordeel van zichzelf en zijn familie. Vanaf het moment dat hij burgemeester van Theddium werd heeft hij zich altijd laten leiden door die éne ambitie: president van de Noordkust Alliantie worden. Alle andere stond volledig in het teken van dat doel, en Mesyms leven en carrière waren zorgvuldig uitgestippeld om uiteindelijk de top te bereiken. Er waren meerdere moeilijkheden om op redelijk gemakkelijke wijze president te worden, zoals een kandidatuur in 502 of het vicepresidentschap onder Cornelius Porte. Mesym wilde echter niet enkel "gewoon" president worden: hij wilde een perfecte carrière, wilde herinnerd worden als de meest succesvolle Volanteense politicus ooit. Daarvoor moest hij op "schone" wijze zich een weg naar de top werken, allemaal volgens het plan, waarin hij gesteund werd door de oude Volanteense aristocratie wiens belangen hij vaak verdedigde. Vincentio Mesym was een ontzettend gedreven figuur wiens politieke stijl gekenmerkt werd door een koud, calculerend pragmatisme. Iedere stap werd met de grootste zorg berekend, iets wat niet altijd een voordeel was. Binnen de PGE is hij nooit echt heel populair geweest, zeker niet bij de meer ideologische bewegingen in de partij. Mesym wist zich echter dusdanig krachtig te vestigen dat hij dé dominante persoon werd binnen de partij. Dit was te danken aan het grote gevoel van autoriteit dat hij altijd met zich meedroeg. Vicentio Mesym was een zeer serieus man die als minister en premier zijn ondergeschikten volledig onder controle hield. Qua politieke inhoud is hij nog altijd een controversieel figuur: door PGE-aanhangers wordt hij gezien als groots staatsman, maar de aanhangers van president Illedale vonden hem een historisch slechte premier die niet voldoende reageerde op de Invasie en politiek bedrijven belangrijker vond dan de veiligheid van de burgers van de Noordkust Alliantie. Mesym was hoe dan ook een politicus met veel autoriteit die erg gerespecteerd werd en veel gedaan kreeg. Vanaf zijn vicepremierschap in 507 was hij 6 jaar lang zonder twijfel de machtigste persoon van de Alliantie en domineerde hij de gang van zaken in de republiek.