Vincentio Mesym

Vincentio Mesym
Algemene informatie
Type	persoon
Woonplaats	Theddium
Specialiteit	politicus
Bekend om	premierschap Noordkust Allantie, eerder ministerschap, succesvolle oostelijke strategie
Activiteiten
Affiliatie	PGE, Noordkust Alliantie
Organisatie	PGE
Functie	o.a. premier, vicepremier, Minister voor Metropolen, PGE-partijleider
Vaardig-heden	machtspolitiek
Wapen(s)	politiek instinct, sfeer van autoriteit, groot gezag, dominante persoonlijkheid
Bond-genoten	PGE-politici
Biografische informatie
Status	in leven
Leeftijd	71 jaar
Land van herkomst	Volantine
Leven	457-heden
Plek geboorte	Theddium
Familie	Huis Mesym; o.a. Alastair Mesym (vader), Seymour Mesym (zoon)
Relatie	Francaise Mesym (vrouw)
Uiterlijk
Ras	mensen
Volk	Volantene
Geslacht	man
Huidskleur	blank
Haarkleur	bijna zwart, grijs
Oogkleur	groen

Vincentio Mesym (457-heden, 71 jaar) is een voormalig Volanteens staatsman die diende als premier van de Noordkust Alliantie van 512 tot 517 als hoofd van twee kabinetten, met een korte onderbreking in 514. Eerder was hij minister en later vicepremier in het eerste en tweede kabinet van Enneüs Raiser, waar hij al zeer machtig was. Hij was tevens de presidentskandidaat voor de PGE in 514. Mesym wordt gezien als een van de meest dominante politieke persoonlijkheden van de jaren 500 en de vroege jaren 510.

Beschrijving

Vroege politieke carrière

Vincentio Mesym werd in 457 5TP geboren in een adellijk geslacht uit Theddium, de stad die in datzelfde jaar gekozen werd als hoofdstad van de Noordkust Alliantie. Het feit dat hij in hetzelfde jaar geboren werd als de Alliantie was iets dat Mesym later graag benadrukte. In 488 werd hij op 31-jarige leeftijd benoemd tot burgemeester van Theddium. Drie jaar later, in 491, volgde daar het gouverneurschap van de omringende provincie Klein Amaran op. Deze zeer prestigieuze positie was sinds 470 in handen geweest van zijn vader, de beroemde Alastair Mesym. Heer Alastair was een van de stichters van de Alliantie geweest bij het Congres van Zoetwater, samen met grote namen als Forrester Vigil, Arborius Jadith en Trafalgar Hallaw. Door zijn afkomst had Vincentio Mesym een groot netwerk en lag er vanaf het begin een grootse politieke toekomst voor hem in het verschiet. De zalen van het Equilibrische Paleis werden zijn voornaamste thuis. Zijn vader plantte vanaf het begin één doel in zijn hoofd waar hij de rest van zijn leven naartoe zou werken: het presidentschap van de Noordkust Alliantie. Er werd voor Vincentio een jarenlang politiek pad uitgezet dat hij zou gaan volgen.

Minister voor Metropolen (502-512)

In 502 werden de verkiezingen voor een nieuw Alliantieparlement gewonnen door de PGE van Enneüs Raiser, die vervolgens een coalitiekabinet vormde met Vinebaldo Tine van de AVT. Raiser had eerder al contact gehad met Alastair Mesym, die hem ervan wist te overtuigen om zijn zoon te vragen om lid te worden van het kabinet. De Mesyms waren nooit lid geweest van een politieke partij, maar heer Alastair had goede connecties en vond de tijd in 502 rijp. Vincentio accepteerde het aanbod en trad op 45-jarige leeftijd toe tot het Kabinet-Raiser-Tine, waarin hij de functie van Minister voor Metropolen bekleedde. Hij zette zijn persoonlijke netwerken, die hij nu volledig over had genomen van zijn vader, in om een effectief beleid te voeren in een poging de vrede tussen de verschillende steden en provincies in de Alliantie te bewaren. Gedurende zijn tijd in het kabinet werd hij gezien als centrumfiguur die de partijstructuren voornamelijk voor zijn eigen voordeel gebruikte en ver weg bleef bij de meer ideologische kant van de partij, onder andere vertegenwoordigd door premier Raiser.

Oostelijke Strategie

De zeer intelligente Mesym zag dat de UGR, die de afgelopen 20 jaar aan de macht waren geweest, de oostelijke delen van Volantine grotendeels had verwaarloosd en zich meer had gericht op de aristocratie in het westen, zuiden en noorden. Hij gebruikte vervolgens zijn positie als Minister voor Metropolen om een beleid uit te voeren dat juist gunstig was voor die gebieden. Dit combineerde hij met een effectief propaganda-apparaat dat erin slaagde om de positie van de UGR in het oosten significant te verzwakken. Met de zogeheten Oostelijke Strategie veranderde Vincentio Mesym in zijn tijd als minister de politieke landkaart van de Noordkust Alliantie permanent. Dit deed hij niet uit liefde voor de PGE, maar uit eigenbelang: een electorale versterking van de PGE, waar hij zich nu politiek aan had gekoppeld, zou ervoor zorgen dat hij zelf meer tijd zou hebben om te klimmen tot de top en uiteindelijk de hoogste functie in de Alliantie te bereiken: het presidentschap. Ook hoopte hij dat de PGE-top hem dusdanig dankbaar zou zijn dat hij gemakkelijk hun presidentskandidaat zou kunnen worden.

Vicepremier (507-512)

Tegen 507 was Vincentio Mesym een van de meest centrale figuren geworden binnen de PGE. Door het succes van zijn oostelijk beleid was hij de onbetwiste nieuwe favoriet geworden van de gevestigde partijmacht, die hem op prijs stelde vanwege zijn pragmatische instelling. Dit was in contrast tot de veel linksere Enneüs Raiser, die een stuk ideologischer was. De verkiezingen van 507 werden overtuigend gewonnen door de PGE, die een meerderheid in het Alliantieparlement bemachtigde. In 506 was PGE-politicus Cornelius Porte voor een eerste volledige termijn verkozen tot president. Mesym had eraan gedacht om vicepresident te worden voor Porte om zo uiteindelijk zelf het presidentschap te bemachtigen na het pensioen van Porte, maar dit vond hij een risicovolle strategie omdat het voor andere kandidaten ook niet had gewerkt. Daarom zette hij zijn plan om eerst premier te worden voort. Het partijbestuur overtuigde premier Raiser er toen van om Vincentio Mesym de functie van vicepremier te geven, naast een voortzetting van zijn ministerschap. Premier Raiser ging hier twijfelend mee akkoord nadat het bestuur hem onder druk had gezet door te zeggen dat ze hem anders zouden vervangen als premier. Dit hadden ze waarschijnlijk niet echt gedaan, aangezien ze zich ervan bewust waren dat Raiser degene was die het meest populair was bij het electoraat en ook had gezorgd voor de verkiezingsoverwinning door linkse stemmers van de AVT over te halen om te wisselen naar de PGE. De bluf werkte echter, en Mesym werd vicepremier- een unicum in een meerderheidskabinet. Binnen het Kabinet-Raiser was Vincentio Mesym in feite de machtigste persoon, zij het achter de schermen. Enneüs Raiser probeerde de macht in handen te houden, maar Mesym was iemand die veel beter mensen achter zich wist te krijgen- niet zelden door (politieke) intimidatie. De dominantie van Mesym en diens positie als de facto-premier zorgde voor grote frictie binnen de PGE, die uiteen dreigde te vallen aan interne conflicten. Vincentio Mesym leek zich hier echter niet bijzonder druk om te maken. Sommigen binnen de PGE en daarbuiten suggereerden later dat machtspoliticus Mesym opzettelijk verdeeldheid zaaide binnen de partij om zijn kansen op het premierschap te vergroten. Zo werkte hij op genadeloze wijze Sandra Alten, de machtige partijleider en fractievoorzitter in het parlement, weg door haar te isoleren van de premier en de president en haar naar voren te schuiven als gouverneurskandidaat voor de belangrijke provincie Arborea. Hierdoor kon Mesym in 510 zelf partijleider worden, waardoor hij zo goed als verzekerd was van een aanstelling als premier als de komende parlementsverkiezingen leidden tot een verlies voor de PGE, wat Mesym lang van tevoren voorzag.

Premierschap (512-517)

De verkiezingen van 512 draaiden inderdaad uit op een drama voor de PGE, die haar meerderheid in het Alliantieparlement verloor. Dit betekende dat het kabinet-Raiser niet meer fatsoenlijk zou kunnen regeren. Nadat het resultaat duidelijk werd, trad Enneüs Raiser af als premier van de Noordkust Alliantie. Dit gebeurde na maanden van druk door het conservatieve partijbestuur, dat volzat met oude aristocraten en adellijke connecties van Mesym. Door het aftreden van Raiser bereikte Vincentio Mesym de op één naar hoogste politiek positie in Volantine, een belangrijk onderdeel in zijn plan. Er lag echter nog een taak voor hem: regeren. De PGE, waarvan Mesym inmiddels ook partijleider was geworden, was haar meerderheid in het parlement kwijt en zou dus minder effectief het land kunnen besturen. De AVT maakte aanvankelijk duidelijk niet geïnteresseerd te zijn in een coalitie met de PGE, specifiek met Mesym aan het hoofd. Ook het PGE-partijbestuur wilde zo'n coalitie niet omdat er dan meer linkse besluiten zouden moeten worden genomen. Vincentio Mesym had echter zo zijn eigen plannen: hij wilde geen premier zijn die niet fatsoenlijk kon regeren. Daarom zette hij zijn politieke vaardigheden in om de AVT er toch van te overtuigen weer met de PGE in zee te gaan. Wonder boven wonder was dit een succes, waarbij vooral de AVT veel concessies deed. Dit was waarschijnlijk te wijten aan de dominante persoonlijkheid van Mesym, die AVT-leider Quentin Mendall dusdanig wist te intimideren dat die toegaf. De AVT trad niet formeel toe tot het kabinet, maar er werd een gedoogconstructie ingezet waarbij de partij wel steun gaf aan de PGE. Mesym presenteerde het sluiten van de gedoogconstructie en het vormen van het Kabinet-Mesym I als overwinning voor het land en als bewijs dat hij een goed staatsman was, waarmee hij goede wil probeerde te creëren voor zijn toekomstige presidentiële kandidatuur. De AVT had weinig te zeggen binnen het kabinet-Mesym, waardoor Vincentio Mesym in feite kon regeren alsof zijn partij wel een meerderheid had. De twee partijen hadden samen echter nog maar een flinterdunne meerderheid, dus waren ze voor grotere maatregelen afhankelijk van de wisselende steun van de kleinere partijen PHA, POSLA en IPSS, die vanwege de sterke oppositie van UGR-fractieleider Hennessy Kirkstad lang niet altijd deze steun gaven. In deze uitzonderlijke omstandigheden begon Mesym aan zijn premierschap, waarvan hij hoopte dat het zou leiden tot zijn verkiezing tot president in 514.

Invasie en Stelling 111 (513)

De gebeurtenissen van 513 5TP gooiden echter roet in het eten en ontspoorden de plannen van Vincentio Mesym. In dat jaar werd de Noordkust Alliantie aangevallen door het gigantische Sphyriaanse Rijk uit de Arenaedë, hier onder leiding van generaal Patriarchus. Premier Mesym en president Porte waren al vroeg geïnformeerd over de dreiging, en voor het eerst in zijn carrière twijfelde Mesym oprecht over de juiste koers. Aan de ene kant wilde hij reageren om zichzelf zo te kunnen presenteren als groots staatsman die de Noordkust Alliantie dapper had verdedigd. Dit vond hij echter een te risicovolle strategie: hij zou zijn politieke toekomst verbinden aan het succes van de tegenaanval. Daarom nam Mesyms kabinet lang geen besluit, werd er geen oorlog verklaard en kwam er geen militaire reactie op de Invasie. Volgens velen was de belangrijkste overweging van Mesym hierbij een puur politieke: een militaire in plaats van een diplomatieke oplossing was onacceptabel voor de AVT, en partijleider Mendall zou hebben gedreigd om uit de gedoogconstructie te stappen. Dit zou Mesym koste wat het kost hebben willen voorkomen. Na de Slag bij Breekschild introduceerde de Gematigde Partij in het Alliantieparlement de zogeheten Stelling 111, die de oorlog zou hebben verklaard aan het Sphyriaanse Rijk. De AVT stemde tegen en Vincentio Mesym instrueerde de PGE om zich te onthouden van de stemming, waardoor de stelling faalde en er geen oorlogsverklaring via de parlementaire weg kon komen. Dit betekende permanente schade voor het aanzien van de PGE, en zorgde er ook voor dat de PHA en de POSLA- die voor een militaire oplossing waren- hun steun aan het kabinet-Mesym permanent introkken en er niet meer mee wilden samenwerken. De oorlog ging intussen door met de Pyromanie van Withaven en de inname van Herfstheuvel en Rivierfort, maar nog steeds reageerde het kabinet niet. Uiteindelijk nam Frederick Illedale, een GP-politicus die had gediend als oppositieminister van Verdediging in het kabinet-Mesym, het hef in eigen handen. Hij verklaarde zichzelf tot Minister van Oorlog en gebruikte zijn verregaande bevoegdheden om het leger in te schakelen en naar de vestingsstad Ganmark te sturen. Deze ongekende beweging had uiteraard niet de goedkeuring van premier Mesym, en zijn onvermogen om controle te krijgen over minister Illedale zorgde ervoor dat de AVT dan toch uit de gedoogconstructie stapte. Ondertussen wist Frederick Illedale de Sphyriaanse invasie te laten stagneren door enkele militaire succesen te behalen. Dit leverde hem grote populariteit op bij vele Volantene. Bij zijn triomfantelijke terugkeer naar Theddium werd hij echter toch uit het kabinet gezet door premier Mesym, die de stabiliteit van zijn bestuur totaal had zien instorten. Deze beslissing creëerde nog meer afgunst van de Volanteense kiezer richting de PGE, en het zag er niet goed uit voor de regeringspartij.

Presidentscampagne (514)

Vincentio Mesym had echter nog steeds een plan, en zou dit nooit opgeven. Na de Invasie begon hij zich te richten op de presidentsverkiezingen die in 514 zouden volgen. Zittend PGE-president Cornelius Porte zou geen kandidaat meer zijn, en het was voor iedereen binnen en buiten de PGE duidelijk wie de logische kandidaat was. In 514 trad Mesym af als premier om zich te kunnen richten op de presidentscampagne. Hij werd opgevolgd door August Delian, zijn Minister van Buitenlandse Betrekkingen, die leiding zou geven aan het Kabinet-Delian. Delian was een voormalig ambtenaar die Mesym gemakkelijk kon controleren, waardoor hij ook de macht over het kabinet kon behouden wanneer hij president was. Vincentio Mesym had gehoopt dat de campagne niet veel meer dan een formaliteit zou worden en dat hij makkelijk verkozen zou worden omdat hij zich al zeer bewezen had als staatsman. Er waren echter meerdere obstakels op zijn weg naar de hoogste functie in de republiek. De UGR-voorverkiezingen werden gedomineerd door twee zeer populaire GP-politici: ex-minister en burgemeester van Nieuwhaven Hale Deverell en Frederick Illedale. Beide hadden een zeer enthousiaste achterban die veel vuur naar de verkiezingen brachten. Het UGR-electoraat was gepassioneerd om een einde te maken aan de dominantie van de PGE en zette een enthousiaste campagne op touw. Mesym probeerde de gang van zaken te manipuleren om ervoor te zorgen dat de radicalere Deverell kandidaat werd omdat hij dacht dat die gemakkelijker te verslaan zou zijn. Deze poging mocht niet baten, en uiteindelijk werd Frederick Illedale de presidentskandidaat voor de UGR. Dit was desastreus voor Mesym, die wist dat Illedale gigantisch populair was door zijn effectieve optreden als Minister van Oorlog. De strijd tussen de twee mannen werd vurig en bitter. Mesym probeerde zichzelf te presenteren als competent staatsman met veel prestaties en probeerde Illedale neer te zetten als een gevaarlijke, radicale rebel die geen respect had voor autoriteit en de democratische fundamenten van de Alliantie aan zou tasten. Het kamp van Illedale viel Mesym op zijn beurt aan om zijn slechte optreden tijdens de Invasie. Het feit dat de premier schaamteloze machtspolitiek had bedreven temidden van een gigantische invasie straalde uiteraard niet goed af op de PGE. Mesym had voor een duivels dilemma gestaan tijdens de aanval. Een militaire reactie zou zorgen voor het uiteenvallen van de coalitie, zou het gevolg hebben dat het kabinet in deze woelige tijd niet meer fatsoenlijk zou kunnen regeren, en zou de politieke toekomst van Vincentio Mesym hebben gekoppeld aan de risicovolle tegenaanval. Het uitblijven van een militaire reactie zou daarentegen hebben gezorgd voor vele Volanteense doden en zou de premier hebben laten lijken op iemand die enkel belust was op de macht. Mesym had daadwerkelijk geworsteld met deze complexe beslissing, maar het electoraat stond in 514 niet heel erg open voor deze nuances. De complottheorie dat Mesym in werkelijkheid had samengewerkt met de Sphyrianen in de hoop zijn positie te mogen voortzetten wanneer Volantine een provincie van het Rijk was geworden, hielp ook niet echt mee aan zijn kansen. Uiteindelijk verloor Vincentio Mesym de belangrijkste verkiezingen van zijn leven, het moment waar hij jaren naartoe had gewerkt. De overwinning van Frederick Illedale in de tweede ronde van de verkiezing was overtuigend, en Mesym had bevoegdheden als premier niet kunnen gebruiken om het proces te manipuleren.

Terugkeer naar premierschap (514-517)

Na de verloren presidentsverkiezing keerde hij terug als premier en gaf hij leiding aan het Kabinet-Mesym II. Vanwege de breuk met de AVT had dit kabinet geen meerderheid in het Alliantieparlement, en ook het feit dat het presidentschap in handen was van de UGR droeg niet bij aan de stabiliteit van de regering. Het kabinet-Mesym II kreeg hierdoor nauwelijks iets gedaan. De jaren 514-517 stonden vooral in het teken van voortdurende conflicten tussen premier Mesym en president Illedale, die het oneens waren over wie de voornaamste macht in handen moest hebben. Eerdere projecten van het kabinet stagneerden vanwege het gebrek aan steun, en Frederick Illedale maakte hiervan gebruik door de autoriteit van het presidentschap verder te bevestigen. Het is niet bekend waarom Vincentio Mesym niet aftrad als premier en een andere PGE'er de ondankbare taak liet vervullen. Waarschijnlijk had hij toch nog ergens de hoop dat hij de naderende parlementsverkiezingen zou kunnen winnen door verwoed oppositie te voeren tegen de nieuwe president. Dit was echter niet bijzonder succesvol. In deze periode probeerde de parlementaire fractie van de UGR het kabinet-Mesym constant te saboteren door moties van wantrouwen in te zetten, voornamelijk op initiatief van GP-leider Jean Janis Mossery. Vanaf de derde keer werden deze gesteund door de kleinere partijen POSLA, PHA en FEVH, die van mening waren dat het beter zou zijn voor de natie als er een minderheidskabinet van de UGR aan de macht zou komen, eventueel aangevuld met gedoogsteun van die kleinere partijen. De AVT stemde echter consequent tegen de moties van wantrouwen, die daardoor mislukten. Hierdoor kon het kabinet-Mesym blijven zitten, hoewel de AVT nog altijd weigerde om toe te treden tot de regering. Ook

Verkiezingen van 517 en 518

Uiteindelijk kwam er een einde aan deze situatie in 517. Premier Mesym probeerde de kiezer ervan te overtuigen dat president Illedale een gevaar voor de republiek was en dat men niet voor de UGR moest stemmen omdat dit hem nog meer macht zou geven. Deze campagnestrategie was niet succesvol, aangezien het electoraat in feite nog met dezelfde gevoelens zat als bij de presidentsverkiezing van 514. Illedale had nieuwe groepen in de samenleving gemobiliseerd, en de UGR profiteerde bij de parlementsverkiezingen van 517 van een hoge opkomst aan hun kant. De RP en GP veroverden samen een comfortabele meerderheid in het Alliantieparlement. Hierdoor kwam er een einde aan het kabinet-Mesym en werd Vincentio Mesym opgevolgd als premier door RP'er Wilhelm Gane Andor met zijn kabinet-Andor I. Mesym stopte ook als partijleider en werd vervangen door Rafaël Bella, een prominent lid van de linksere vleugel van de PGE, een groep die altijd slechte relaties had gehad met Mesym. Bella was nu degene die in het parlement oppositie zou gaan voeren tegen Illedale, en Vincentio Mesym verdween grotendeels van het actieve politieke toneel. Hij hield zich echter niet volledig schuil: Mesym bemoeide zich in 518 met de voorverkiezingen voor de PGE-presidentskandidaat. Hierbij probeerde hij ervoor te zorgen dat zijn loyale ex-minister August Delian kandidaat zou worden om het op te nemen tegen Illedale. Mesym hoopte Delian te kunnen controleren en achter de schermen op te kunnen treden als de echte machthebber terwijl Delian de jure president was. Hij wist zijn wil te forceren en Delian kandidaat te maken, maar dit moest met veel inspanning gebeuren en zorgde voor scheuren en kwaad bloed binnen de PGE tussen de linkse factie en de centrumfactie.

Post-leiderschap

Uiteindelijk mocht het niet baten: president Illedale werd gemakkelijk herkozen. Mesym trok zich vervolgens permanent terug uit de politiek en had niet langer contact met het partijbestuur, hoewel het bestuur hem wel graag aan boord had willen hebben. In 522 boekt de PGE vanwege de populariteit van Rafaël Bella succes bij de parlementsverkiezingen, maar de presidentsverkiezing wordt wederom verloren aan Illedale. Hierna stapt Bella op als partijleider en wordt hij onder druk van het bestuur vervangen door Kevin Ardin, die eerder Minister van Justitie was geweest in de kabinetten van Vincentio Mesym. Ardin zou in de jaren daarna het nieuwe gezicht van de partij worden, waardoor de PGE terugkeerde naar de centrumpolitiek van Mesym. De voormalig premier bemoeide zich niet met de presidentsverkiezingen van 526, waarbij PGE-kandidaat Vanessa Pontical verslagen werd door zittend president Illedale. Bij de parlementsverkiezingen van 527 wordt de door Kevin Ardin geleide PGE een gigantische klap toegebracht en houdt ze nog veel minder zetels over in het Alliantieparlement. De POSLA neemt de positie van de PGE over als dominante partij in het oosten na de dramatische kandidatuur van Pontical, die uit Theddium kwam en zich negatief had uitgelaten over het oosten. Zo komt er een einde aan de Oostelijke Strategie van de PGE die Vincentio Mesym had gevestigd. De vroegere coalitiepartner AVT is ondertussen succesvol door de grote populariteit van de nieuwe leider, Walter Corizani, en wordt bijna net zo groot als de PGE in het Alliantieparlement. Mesym ziet met lede ogen aan hoe er binnen de PGE opnieuw groeiende steun is voor de radicale factie, geleid door Nicholas Promenti, waarvan wordt gedacht dat hij klaar staat de partij over te nemen als Kevin Ardin de volgende presidentsverkiezingen verliest. Zelf had de voormalige premier gehoopt dat zijn bondgenoot Ardin ooit premier had kunnen worden. De thans 71-jarige Vincentio Mesym woont tegenwoordig in zijn landhuis in de buurt van Blauwhaviks Muur en is niet meer actief betrokken bij de politiek. Zijn oudste zoon, Seymour Mesym, is echter lid van de Kamer van Delegaten en schijnt grote politieke ambities te hebben- wat een voortzetting zou betekenen van het generatielange plan van de familie.

Persoonlijkheid en politieke stijl

Vincentio Mesym staat bekend als een rasechte carrièrepoliticus. Idealen zijn nooit echt belangrijk geweest in zijn politiek, die hij exclusief bedreef voor het voordeel van zichzelf en zijn familie. Vanaf het moment dat hij burgemeester van Theddium werd heeft hij zich altijd laten leiden door die éne ambitie: president van de Noordkust Alliantie worden. Alle andere stond volledig in het teken van dat doel, en Mesyms leven en carrière waren zorgvuldig uitgestippeld om uiteindelijk de top te bereiken. Er waren meerdere moeilijkheden om op redelijk gemakkelijke wijze president te worden, zoals een kandidatuur in 502 of het vicepresidentschap onder Cornelius Porte. Mesym wilde echter niet enkel "gewoon" president worden: hij wilde een perfecte carrière, wilde herinnerd worden als de meest succesvolle Volanteense politicus ooit. Daarvoor moest hij op "schone" wijze zich een weg naar de top werken, allemaal volgens het plan, waarin hij gesteund werd door de oude Volanteense aristocratie wiens belangen hij vaak verdedigde. Vincentio Mesym was een ontzettend gedreven figuur wiens politieke stijl gekenmerkt werd door een koud, calculerend pragmatisme. Iedere stap werd met de grootste zorg berekend, iets wat niet altijd een voordeel was. Binnen de PGE is hij nooit echt heel populair geweest, zeker niet bij de meer ideologische bewegingen in de partij. Mesym wist zich echter dusdanig krachtig te vestigen dat hij dé dominante persoon werd binnen de partij. Dit was te danken aan het grote gevoel van autoriteit dat hij altijd met zich meedroeg. Vicentio Mesym was een zeer serieus man die als minister en premier zijn ondergeschikten volledig onder controle hield. Qua politieke inhoud is hij nog altijd een controversieel figuur: door PGE-aanhangers wordt hij gezien als groots staatsman, maar de aanhangers van president Illedale vonden hem een historisch slechte premier die niet voldoende reageerde op de Invasie en politiek bedrijven belangrijker vond dan de veiligheid van de burgers van de Noordkust Alliantie. Mesym was hoe dan ook een politicus met veel autoriteit die erg gerespecteerd werd en veel gedaan kreeg. Vanaf zijn vicepremierschap in 507 was hij 6 jaar lang zonder twijfel de machtigste persoon van de Alliantie en domineerde hij de gang van zaken in de republiek. Ondanks zijn jarenlange staat van dienst wordt hij vooral herinnerd om de gebeurtenissen van 514, die door de UGR nog steeds gebruikt worden om afgunst jegens de PGE te oogsten. Volgens velen had het heel anders kunnen zijn: als Mesym zou hebben gedurfd om militair te reageren en dit was succesvol, had hij zichzelf kunnen presenteren als redder van de Alliantie en was hij veel populairder geworden. De steun van de AVT zou hij inderdaad kwijt zijn geweest, maar dit gebeurde later toch; daarnaast wordt het gedacht dat de UGR bereid zou zijn geweest om een coalitie van nationale eenheid te vormen met de PGE in oorlogstijd, waardoor de regering alsnog goed had kunnen functioneren. Mesym had kunnen samenwerken met minister Illedale terwijl hij wel zelf het voortouw nam, en de twee hadden de basis kunnen vormen van een PGE-UGR-as die de Alliantie stabiliteit zou brengen tijdens de Bezetting. Hij had de presidentsverkiezingen van 514 met nauwelijks oppositie kunnen winnen en had nog steeds de machtigste persoon van Volantine kunnen zijn. In plaats daarvan twijfelde Mesym en koos hij voor de korte-termijnoplossing. Dit bleek uiteindelijk de dramatisch verkeerde keuze te zijn die hem en zijn partij jarenlang onschadelijk zou maken. Vincentio Mesym maakte één cruciale misstap, een van grote proporties en met gigantische consequenties, en zag zijn zorgvuldig uitgestippelde pad naar de top uit elkaar spatten.